Hello everybody,

We hebben onze eerste stageweek erop zitten! Lekker weekend! :) Wat een week was dit.. 

Maandag ontmoette we de non (sister), zij vertelde ons over de kinderen en gaf ons een rondleiding. Een mooi tehuis maar erg anders dan in Nederland. Wat een lieve kindjes allemaal, ze waren ontzettend blij om ons te zien. Ondanks dat het ontvangst erg hartelijk was, was de Afrikaanse onduidelijk al heel snel weer wedergekeerd. Geen idee wat we moesten doen en waar we moesten beginnen.. De moed zakte echt in onze schoenen. De spaghetti 's avonds maakte onze dag nog een beetje goed. We hadden op dit moment al geen zin meer in de rest van de week, wat hoopten we dat er een wondertje zou gebeuren en we wat meer duidelijkheid zouden krijgen. Een wonder hebben we zeker gekregen. Een pittige Filipijnse dame die even straight to the point was en ons heel goed geholpen heeft. 'S middags hadden we voor de kindertjes een bellenblaas. Het was een dolle boel, de kindjes hebben geschaterd van het lachen. Opeens waren we weer heel blij met onze stage. Woensdag was onze eerste wondzorgdag. Op boda's (motortjes) trokken we de bushbush door om bij schooltjes terecht te komen. We wisten niet waar we moesten kijken, Uganda is een heel mooi en groen land, wat een uitzicht! Op iedere school mochten we op bezoek bij de directeur om ons voor te stellen. We werden vanuit de verte al gespot 'de mzungus kwamen er aan'. We hebben woensdag honderd kindjes geholpen met wondjes. Dit varieerde van kleine oppervlakkige wondjes tot flinke geïnfecteerde wonden. Er was erg veel verschil in rijkdom en armoede te zien. Deze armoede is niet te vergelijken met die in Nederland. Bolle buikjes vanwege voedseltekort, slechte leefomstandigheden en niet voor iedereen gezondheidszorg. Ook al zit je hele lichaam onder de infecties, geen geld is geen hulp. Zo zagen we dit donderdag tijdens onze tweede wondzorgdag bij een jongetje. Het lieve jongetje was totaal verwaarloosd, geen enkele energie vanwege zijn slechte gezondheid. Er was nu geen tijd voor tranen, maar proberen zo veel mogelijk hulp te bieden als we konden. Na 119 kindjes geholpen te hebben konden we met een voldaan gevoel weer naar huis. Vrijdag gingen we weer naar de Providence home. De kindjes beginnen ons al echt te herkennen. Een lach van oor tot oor toen we aan kwamen lopen. De hele dag hebben we opgetrokken met onze nieuwe vriend/collega, dit is een  ergotherapeut. Van hem hebben we van alles kunnen leren! We hebben aan het einde van de middag een feestje gemaakt om het weekend in te luiden met ballonnen, hier hebben de kinderen heerlijk mee gespeeld. Hele blije koppies, dit is een goed begin van ons weekend die we gaan spenderen in Kampala! Ondertussen zijn we deze blog aan het schrijven met kaarslicht (de stroom is uitgevallen). Fijn weekend allemaal, jullie horen weer snel van ons.

Dikke kus uit Nkokojeru